Yetişkin çocukların ebeveynleri tarafından çocuk görülmesi ne gibi problemlere yol açar?

Yetişkin çocukların ebeveynleri tarafından hala ‘çocuk’ olarak algılanmasının çeşitli ruhsal ve duygusal faktörlerden kaynaklanabileceğini belirten Psikiyatri Uzmanı Doç. Dr. Cemil Çelik, bu mevzu hakkında anne babaları uyararak kıymetli açıklamalarda bulundu.

Çocuklar kaç yaşına gelirlerse gelsinler anne babaları için onların yavrularıdır. Çocukları yetişkin olsa da onların gözünde daima biricik yavruları olarak kalmaktadırlar. Bu durum her ne kadar masumane bir his olarak görülse de kimi durumlarda bireyler üzerinde olumsuz tesirler bırakabilmektedir. Yetişkin çocukların ebeveynleri tarafından hala çocuk olarak görülmesinin çeşitli problemlere yol açabileceğine dikkat çeken ve sebeplerinden bahseden Psikiyatri Uzmanı Doç. Dr. Cemil Çelik konu hakkında bilgiler verdi.

“ÇEŞİTLİ RUHSAL VE DUYGUSAL FAKTÖRLERDEN KAYNAKLANABİLİR”

Doç. Dr. Çelik’e göre; yetişkin çocukların ebeveynleri tarafından ‘çocuk’ olarak algılanması, bu algıya katkıda bulunan çeşitli ruhsal ve duygusal faktörlerden kaynaklanabilir. O faktörler ise şu formda sıralanabilir:

• Ebeveyn Rolü: Birçok ebeveyn için, bakıcı ve gözetici rolleri derinlemesine yerleşmiştir. Çocukları büyüdükçe bile, ebeveynler onları besleyici rollerinin merceğinden görmeye devam edebilir, onları bağımlı yahut rehberliğe muhtaç olarak görebilirler.
• Geçmiş Kalıplar ve Anılar: Ebeveynler, çocuklarının küçüklüklerine dair onları nasıl algıladıklarını etkileyen anılara sahip olabilirler. Bu anılar bilinçaltında bir önyargı yaratarak ebeveynlerin yetişkin çocuklarını büsbütün bağımsız bireyler olarak görmelerini zorlaştırabilir.
• Koruyucu İçgüdüler: Ebeveynler çoklukla yaşları ne olursa olsun çocuklarını korumak için güçlü bir içgüdüye sahiptir. Bu hami tabiat, yetişkin çocukları tarafından muhtaçlık duyulmadığında yahut talep edilmediğinde bile tavsiye yahut yardım sunmalarına neden olabilir.
• Ebeveyn Beklentileri: Ebeveynler, çocuklarının hayatlarının nasıl olması gerektiğine dair muhakkak beklentilere yahut vizyonlara sahip olabilirler. Yetişkin çocukları bu beklentilerden yahut kararlardan saptığında, ebeveynler algılarını ayarlamakta zorlanabilirler.
• Bağlantıyı Sürdürmek: Yetişkin çocukları “çocuk” olarak görmek, ebeveynler için yakın bir duygusal bağı sürdürmenin ve onların hayatlarına dahil olmanın bir yolu olabilir.
• Kültürel ve Nesilsel Tesirler: Kültürel normlar ve jenerasyon farklılıkları da bir rol oynayabilir. Kimi kültürlerde yahut kuşaklarda, ebeveyn-çocuk bağlantısı daha hiyerarşik ve kalıcı olarak görülür, bu da ebeveynlerin yetişkin çocuklarını daima “çocuk” olarak görmelerine katkıda bulunabilir.

Bu dinamikleri anlamak, yetişkin çocukların ebeveynleriyle olan münasebetlerini yönlendirmelerine yardımcı olabilir. Her iki tarafın da açık bir halde bağlantı kurması, sonlar belirlemesi ve yetişkin çocuğun bağımsızlığını ve olgunluğunu kabul ederken saygılı bir ebeveyn-çocuk ilgisi sürdürmek ortasında bir istikrar bulması çok kıymetlidir.

YETİŞKİN ÇOCUKLARIN EBEVEYNLER TARAFINDAN ÇOCUK OLARAK GÖRÜLMESİ NE ÜZERE SIKINTILARA YOL AÇABİLİR?

Ebeveynlerin, yetişkin çocuklarını hala “çocuk gibi” görmesi yahut onlara karşı hami davranması, hem yetişkin çocuk üzerinde hem de aile dinamikleri üzerinde birtakım tesirler oluşturabilir. Bu durumun çocuk üzerindeki tesirleri şunlar olabilir:

• Bağımsızlık ve Özsaygı: Ebeveynlerin çok esirgeyici yahut müdahaleci davranışları, yetişkin çocuğun bağımsızlık hissini ve özsaygısını olumsuz tarafta etkileyebilir. Bu durum, yetişkin çocuğun kendi kararlarını verme ve sorumluluk alma yeteneğini zorlayabilir.
• Stres ve Bağlantı Problemleri: Yetişkin bir birey olarak algılanmamak yahut daima olarak “çocuk” olarak görülmek, yetişkin çocuk ile ebeveyn ortasında tansiyon ve irtibat problemlerine neden olabilir. Bu durum, sağlıklı bir bağlantı geliştirmeyi zorlaştırabilir.
• Özgüven ve Kimlik Gelişimi: Yetişkin çocuk, daima olarak “çocuk gibi” görülmesi durumunda, kendi özgüvenini ve kimlik gelişimini etkileyebilir. Bu durum, yetişkin çocuğun kendi potansiyelini keşfetmesini ve kendi kimliğini tanımlamasını engelleyebilir.
• Aile Dinamikleri: Ebeveynlerin bu tıp davranışları, çoklukla aile içi dinamikleri tesirler. Öbür kardeşler yahut aile bireyleri ortasında dengesizlik yahut çatışmalara neden olabilir.

Yetişkin çocuk ve ebeveyn ortasındaki ilgide dengeyi sağlamak kıymetlidir. Bu dengeyi sağlamak için, açık bağlantı, hudutların belirlenmesi ve her iki tarafın da karşılıklı hürmet çerçevesinde rolleri ve bağlantı dinamiklerini tekrar değerlendirmesi değerlidir. Ebeveynlerin, yetişkin çocuklarının bağımsızlığını ve kendi hayatlarını yönlendirme yeteneklerini desteklemesi kıymetlidir, böylelikle sağlıklı ve istikrarlı bir alaka geliştirebilirler.